Urodziła się w dniu 5.11.1897 r. w Sosnowcu- powieściopisarka, autorka wspomnień i reportaży. Wnuczka zgierskiego myśliciela żydowskiego Izuchera Mosze Szwarca. W latach międzywojennych studiowała polonistykę i historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim oraz historię sztuki na Uniwersytecie w Berlinie. Przyjaciółka i muza: Witkacego, Gombrowicza, Iwaszkiewicza. Jako oficer I Armii Wojska Polskiego przeszła szlak bojowy do Berlina. Po wyzwoleniu pracowała w Muzeum Narodowym w Warszawie. Do jej zajęć należało między innymi poszukiwanie poza granicami kraju dzieł sztuki zrabowanych w czasie wojny. W 1946 r. wydała tomik wierszy "Pieśni żałobne getta", zawierający 14 rapsodów poświęconych ludziom z getta warszawskiego. Od 1946 r. członek Związku Literatów Polskich. Swoje reportaże , korespondencje z podróży, opowiadania, zamieszczała na łamach czasopism: "Świat", "Przekrój". Izabela "Czajka"- Stachowicz była autorką prywatnych wernisaży, spotkań literackich, na których wręczała własne nagrody. Propagowała amatorską twórczość artystyczną, między innymi twórczość malarza Teofila Ociepki z Katowic. Do jej twórczości należą: "Moja podróż"- reportaż, "Pieśni żałobne getta"- wiersze, "Ocalił mnie kowal"- powieść autobiograficzna, "Lecę w świat"- reportaż, "Król węży i salamandra"- powieść, "Moja wielka miłość"- wspomnienie, "Płynę przez świat"- reportaż, "Małżeństwo po raz pierwszy"- powieść, "Nigdy nie wyjdę za mąż"- powieść, "Dobo...Dubon...Dubonnet"- powieść. Zmarła 11.12.1969 r. w Warszawie. |
